ستاره ای که هیدروژن خود را مصرف میکند که هلیوم تولید کند را ستاره رشته اصلی میگویند
گرما و نوری که از خورشید در حال ساطع شدن می باشد حاصل همجوشی اتم های هیدروژن است .
هیدروژن را میتوان یکی از فراوان ترین عناصر هستی نام برد .
در همجوشی هیدروژن ، به ازای هر ۴ اتم هیدروژن یک اتم هلیوم ساخته می شود و به صورت تقریبی ، خورشید از ۷۵ درصد هیدروژن ۲۵ درصد هلیوم تشکیل شده است .
خورشید به غیر از هیدروژن و هلیوم دارای مقدار کمی عناصر دیگر نیز می باشد که مقدار ان ها بسیار کم می باشد .
همجوشی عملی برعکس شکافت هسته ای است ، در واقع ما در شکافت هسته ای ، اتم های بزرگ را به اتم های کوچک تر تبدیل میکنیم ولی در همجوشی هسته ای ، هسته های سبک تر همجوشی داده شده و هسته های سنگین تر را تولید می کنند که این عمل مقدار زیادی انرژی تولید می کند چرا که مقداری از ماده این واکنش به انرژی تبدیل می شود .
همجوشی حاصل انرژی جنبشی خیلی بالا می باشد و نیز باید برای تحقق همجوشی ، این انرژی وجود داشته باشد که بر میدان الکترواستاتیکی غلبه کنند . پس دماهای وابسته به انرژی همجوشی خیلی بالا می باشد .
در همجوشی هسته ای ، انرژی برخورد هسته ها به یکدیگر به قدری بالا می باشد که هسته ها به هم جوش خورده و هسته های بزرگتر را ایجاد میکنند.
در خورشید به دلیل جنبش بالای اتم های هیدروژن ، همجوشی هسته های هیدروژن و تبدیل آن به هسته های هلیوم در حال رخ دادن می باشد که حاصل ان گرما و نوری است که ما مشاهده می کنیم .
همانطور که خورشید در حال همجوشی هیدروژن می باشد فشاری برای بزرگ شدن ایجاد میکند که گرانش شدید خورشید جلوی این بزرگی و فشار به بیرون را گرفته و باعث ایجاد تعادل در خورشید می شود .
زمانی که خورشید همجوشی هیدروژن را به پایان می رساند ، گرانش شدید خورشید بر همجوشی غلبه میکند و خورشید از حالت تعادل خارج شده و در خود میپیچد و فشرده می شود .
در هم پیچیدگی و فشار گرانش شدید خورشید باعث فشرده کردن اتم های هلیوم می شود که نتیجه آن افزایش برخورد اتم های هلیوم می شود ، که این عامل باعث ایجاد گرما و انرژی فوق العاده بالایی می شود که حالا دیگر زمینه را برای همجوشی اتم های هلیوم فراهم می کند که با این همجوشی اتم های هلیوم به کربن تبدیل می شوند .
شروع همجوشی اتم های هلیوم باعث گرما و انرژی بسیار بالایی می شود و پس زدن گرانش و ورم کردن پوسته خورشید را شامل می شود و خورشید شروع به بزرگ تر شدن میکند.
حال خورشید با این دو عامل ذکر شده درخشان تر و گرم تر از پیش خواهد شد و ما شاهد خورشیدی به مراتب گرم تر و نورانی تر و بزرگ تر خواهیم بود .
بزرگ شدن خورشید به حدی ادامه پیدا خواهد کرد که مدار عطارد و زهره را در بر گرفته و در خود حل می کند و ما دیگر سیاره ای به نام عطارد و زهره را نخواهیم داشت .
تا اینجای کار بررسی دانشمندان و علم نجوم قطعی رخ خواهد داد .
این بزرگ شدن تمام نخواهد شد و تا نزدیکی مدار زمین پیش خواهد رفت و شاید زمین را نیز در بر بگیرد.
خورشید در این مرحله از عمر خود ، گاز و پلاسما به اطراف پرتاب میکند و در نهایت مواد تشکیل دهنده خورشید یک سحابی پرنور را تشکیل می دهد که از همه جای کهکشان معلوم است که در مرکز این سحابی یک ستاره کوتوله سفید باقی می ماند و بعد از هزاران سال سحابی نیز از هم می پاشد و تنها ردی که از خود به جای میگذارد کوتوله سفید خواهد بود .
این گرما و حرارت بیش از حد باعث خواهد شد که آب دریاها و اقیانوس ها به مرور داغ و داغ تر و جوشان شود و این دمای بالا باعث تبخیر آب های سطح زمین شده و ملکول های اب موجود در هوا نیز شکسته شده و اکسیژن های موجود در آن به سطح زمین برگشته و هیدروژن های آن نیز به فضا رود